- Wspomniana “niepodzielna uwaga” to pierwszy krok do obdarowania naszego nastolatka poczuciem wyjątkowości - pokazanie mu, że jest dla nas ważny, że to co mówi jest dla nas istotne. Odłóżmy chociaż na chwilę nasze codzienne zajęcia, zwróćmy uwagę na drugiego człowieka. Złapmy kontakt wzrokowy, postarajmy się aby nic nas nie rozpraszało. Zaplanujmy czas wspólnego posiłku, posiedzenie przy herbacie lub kawie, zaplanujmy rozmowę.

/uwaga z życia wzięta - jeśli nastolatek przychodzi do ciebie i chce ci coś powiedzieć, a ty właśnie sprzątasz i chcesz to skończyć i wolałbyś powiedzieć - “nie teraz, przyjdź później” - to lepiej zrobisz jeśli jednak oderwiesz się od prac bo taka sytuacja może się nie powtórzyć i stracisz może jedyną okazję aby pokazać mu jak doceniasz to, że chce z tobą rozmawiać/

- Okażmy zainteresowanie światem nastolatka nawet jeśli wydaje się nam całkowicie inny i niezrozumiały. Dowiedzmy się jak najwięcej o jego pragnieniach, zainteresowaniach, planach, przyjaciołach, obawach i lękach. Może to być dla nas dużym wyzwaniem, warto jednak zainwestować nasz czas w budowanie relacji z naszymi dziećmi. Czasami warto  podzielić się swoim własnym doświadczeniem i opowiedzieć coś o sobie, o tym co jest dla nas ważne, co nas ucieszyło albo zmartwiło danego dnia. Niech nasza rozmowa z nastolatkiem nie będzie zbiorem kontrolnych pytań i odpowiedzi. Podejmijmy próbę dzielenia się tym co my przeżywamy, by nasze dziecko poczuło się zachęcone do rozmowy.

/życiowa rada - nie zakładaj, że wszystko już wiesz o swoim dziecku/

- Umiejętność słuchania jest ważna. Nastolatek to młody dorosły - ma swoje poglądy, z którymi nie koniecznie musimy się zgadzać, ale możemy je uszanować. Samo wysłuchanie tych poglądów często burzy w nas krew, ale powinniśmy nabrać dystansu i uzbroić się w cierpliwość. Nie musimy od razu przekonać naszego nastolatka do swoich poglądów. Rozmowa nie musi być jak bitwa na argumenty, którą należy wygrać. Pamiętajmy, że czasem chodzi tylko o poglądy, które się dopiero kształtują i za pewne będą się zmieniały.

/tekst przydatny w życiu codziennym - “nie rozumiem, ale szanuję”/

- Nie bądźmy hipokrytami oczekując od swoich nastolatków żeby coś robiły jeśli sami tego nie robimy. Dzieci zawsze najpierw będą nas naśladować, a sami dobrze wiemy, że my też nie jesteśmy idealni.

- Nie przerywaj, nie wtrącaj, nie poprawiaj - średnio przerywamy sobie już po 15 sekundach rozmowy. Rozmawiajmy uważnie i nie bójmy się ciszy, która pozwala na sformułowanie myśli i przemyślane wypowiedzi. Wsłuchujmy się w emocje jakie płyną z wypowiedzi i nie bójmy się wyrażanych przez nastolatka emocji nawet jeśli są trudne i niewygodne.

/mała uwaga - czasem dużo słów nie znaczy dużo treści, a czasem mało słów niesie dużo emocji)

- Reagowanie właściwie jest kolejną ważną sprawą. Nie podejmujmy więc pochopnie decyzji i upewnijmy się czy dobrze zrozumieliśmy naszego nastolatka. Warto powtarzać to co się usłyszało żeby uniknąć nieporozumień. Czasami warto nawet powtórzyć własnymi słowami to, co powiedział nastolatek, aby uchwycić jego emocje i zrozumieć co chciał przez to powiedzieć.

/życiowa rada: Rodzice - w decyzjach trzymajcie jeden front/

- Pomyślmy o celu rozmowy, może nawet o dalekosiężnym celu, który zakłada zbudowanie trwałej więzi z naszym dzieckiem, prawdziwe poznanie naszego nastolatka zbudowanie z nim relacji opartej na zaufaniu. Pragniemy wychować człowieka odpowiedzialnego, życzliwego, sumiennego i wrażliwego. Bardzo często rozmowa z nastolatkiem jest dużym wyzwaniem. Najczęściej jednak wynika to z etapu rozwojowego, na którym jest nasz mody dorosły. Pamiętajmy, że nastolatek często sam siebie nie potrafi rozumieć, jest zakłopotany swoimi reakcjami. Pokazujmy młodemu człowiekowi nasze wartości i rozmawiajmy o nich.

/ważne - cel nie uświęca środków - ważna jest nasza stała postawa i otwartość/

Drodzy rodzice na co dzień jestem tatą dwójki nastolatków. Każdego dnia mierzę się z trudami w budowaniu z nimi relacji. Przeżywam wzloty i upadki. Wiem jednak. jaki jest mój cel i wytrwale do niego dążę. Moim osobistym doświadczeniem jest kierowanie się zasadą, że relacje są ważniejsze niż racje.

Łukasz Iżyk /pedagog/